Küflü Cümleler

📹

kelimeler,

yetişmiyor düşüncelerime.. 

zihnimde

'küflü cümleler' dolanıyor ağır ağır.

her cümlemde biraz daha eksiliyorum.

sorduğum sorulara karşılık

aynı cevaba çarpmaktan

yorgun düşüyor bedenim.

“sus”

diyorum kendime.

"sus" 

çünkü bazen en doğru cümle

hiç kurulmayan oluyor.

sustum,

konuştu kelimeler içimde.

bir harf düştü

gönlümün kıyısına,

bir cümle yürüdü

sessizliğime doğru.

suretimi yansıtan kelimeleri kaybettim..

kelimeler yalnızsa,

insanlar ne kadar yakında olabilir ki?

hiçbir kelime dokunmuyor,

hiçbiri beni taşımıyor bir başkasına..

kelimeler susunca

yalnızlık

boş bir sandalye gibi oturuyor içimde.. 

ve ben soruyorum kendime

neden buradayım?

kimim ben?

neden bu kadar doluyum? 

bu kadar boşken. 

bir şey değişmedi

ama ben değiştim sanki

sessizlik hâlâ burada

yalnızlık hâlâ içimde

ama artık başka bir yerinden bakıyorum karanlığa.. 

belki de her cevap

yanlış sorudan doğuyor.. 

belki de suskunluk

sözden daha dürüst.. 

ve kelimeler…

onlar sadece tanık,

benimle beraber yoruldular

bir harf daha düşüyor 

ama bu kez

yere değil,

içime.. 

bir cümle daha kuruyorum 

yetim, kırık, yamuk, eksik ama gerçek

"buradayım" diyorum 

duyan olmuyor belki 

ama ben duyuyorum.. 

artık sorularla savaşmıyorum

onlarla oturuyorum aynı masaya

çünkü bazı boşluklar doldurulmuyor

sadece kabul ediliyor.. 

ve belki,

yalnızlık da

bir varlık biçimidir..

Yılmaz Utuş/Küflü Cümleler